من به یاد دل و دل یاد تو را می گیرد، دل اگر یاد عزیزیش نکند می میرد . . .

می‌روم ، اما نمی‌پرسم ز خویش

ره کجا ؟ منزل کجا ؟ مقصود چیست ؟

بوسه می‌بخشم  ولی خود غافلم

کاین دل دیوانه را معبود کیست . . . ؟

.

.

.

آرزو دارم وقتی لبخند دنبال جایی برای نشستن می گردد

تو در آن نزدیکی باشی . . .

.

.

.

به سلامتی دریا که همه با لبش خاطره دارن . . .

.

.

.

عاشقِ تمامِ کلماتی هستم

که تو با آن جمله می‌سازی

تا به دورغ بگویی دوستم داری . . .

.

.

.

 تو را دوست دارم بدون این که علتش را بدانم

محبتی که علت داشته باشد یا احترام است، یا ریا . . .

.

.

.

اشتباهم این بود !! عمق رابطه مان آنقدر نبود که درون آن شیرجه زدم . . .

.

.

.

اگر روزی بین رفتن و ماندن شک کردی

حتما برو، بی معطلی

 چون نمی بایست کار به شک می کشید که بیاندیشی یا نیاندیشی . . .

.

.

.

«او» چو در من مرد، ناگه هر چه بود

در نگاهم حالتی دیگر گرفت

گوئیا شب با دو دست سرد خویش

روح بی‌تاب مرا در بر گرفت . . .

.

.

.

شجاعت می خواهد وفادار احساسی باشی

که می دانی شکست می دهد روزی نفسهای دلت را . . .

.

.

.

این روزها می گذرند،

ولی من از این روزها نمی گذرم . . .

.

.

.

طبال! بزن، بزن که نابود شدم

بر ” تار ” غروب زندگی، ” پود ” شدم

عمرم همه رفت، خفته در کوره ی مرگ

آتش زده ، استخوان بی دود شدم . . .

.

.

.

مرا به ذهنت بسپار، نه به دلت

من از گم شدن در جاهای شلوغ می ترسم . . .

.

.

.

آه… آری… این منم… اما چه سود

«او» که در من بود، دیگر، نیست، نیست

می‌خروشم زیر لب دیوانه‌وار

«او» که در من بود، آخر کیست، کیست ؟

.

.

.

پاییز است ، اندوه را به برگ بسپار تا با خزان برگ ، اندوه نیز از دلت زدوده شود . . .

.

.

.

فقط چند قدم ، مانده بود برسم به تو . . . اگر این خواب ادامه داشت . . .

.

.

.

زخمی عمیق بر پهلویم است، روزگار نمک می پاشد و من پیچ و تاب می خورم

و همگان گمان می کنند که من مستم و می رقصم . . .

.

.

.

شاید با هم بودن سخت تکرار شود، اما به یاد هم بودن را هر لحظه می توان تکرار کرد . . .

.

.

.

سخت ترین دو راهی عشق دو راهی بین فراموش کردن و انتظاراست

گاهی کامل فراموش می کنی و بعد می بینی که باید منتظر می ماندی

و گاهی آن قدر منتظرمی مانی که می فهمی زودتر از این ها باید فراموش می کردی . . .