زخمی بر پهلویم است روزگار نمک میپاشد

و من پیچ و تاب میخورم و همه گمان میکنند که میرقصم . . .

زندگی یعنی همین لبخند تو / عشق یعنی یک نفر مانند تو

مرحبا بر عشق تفسیرش تویی/ آفرین بر آسمان ماهش تویی . . .

.

.

.

گذشت اون وقتایی که آدما همدیگرو دور می زدن

الان دیگه از روی هم رد می شن . . .

.

.

.

در محفل اگر دوست نباشد که صفا نیست / هر آب روان در همه جا آب بقا نیست

ای دوست بیا روشنی محفل ما باش / ما را طمعی از تو به جز مهر و وفا نیست .


.

.

.

خدا کند تبسم لبی به آه نشکند / بلور بغض سینه ای به شامگاه نشکند

کبوتری که پر زند به شوق آشیانه ای / خدا کند که بال او ، میان راه نشکند

.

.

.

گفتند «دوست» چند بخشه ؟

گفت : کارش از روستا و بخش و شهر و کشور گذشته

«یه  دنیاست»

.

.

.

امشب غم تو در دل دیوانه نگنجد / گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجد

تنهاییم امشب که پر است از غم غربت / آنقدر بزرگ است که در خانه نگنجد . . .

.

.

.

گفتم : ای جنگل پیر

تازگیها چه خبر ؟

پوزخندی زد و گفت : هیچ ، کابوس تبر . . .

.

.

.

__/ΓΠ\_

‘-O—-O-’

برات آژانس فرستادم سوار شو بیا دلم برات تنگ شده !

.

.

.

قطار ! راهت را بگیر و برو

نه کوه توان ریزش دارد !

نه ریزعلی پیراهن اضافه !

هیچ چیز مثل سابق نیست . . .

.

.

.

تو در من آن تب گرمی که آبم می کند کم کم

نگاهت نیز چون مستی خرابم می کند کم کم

منم آن کهنه دیواری به جا از قلعه های سنگ

که باد و آفتاب آخر خرابم می کند کم کم .

.

.

.

فراموش کردن دوستان بزرگ لطمه زدن به قانون خاطره هاست

همیشه بیادتم !

.

.

.

ز حال من اگر پرسی،جز دوری ملالی نیست

ملالی هم اگر باشد ، تو خوش باشی خیالی نیست

نمی دانم که در خاطر بری نام مرا یا نه

ولی این را بدان هرگز خیالم از تو خالی نیست .

.

.

.

چه تلخ محاکمه می شوند پاییز و زمستان

که برای جان دادن به درخت ، جان می دهند

و چه ناعادلانه کمی آن طرف تر همه چیز به نام بهار تمام می شود .

.

.

.

دل به یار بی وفای خویشتن

دادم و دیدم سزای خویشتن

زخم فرهاد و من از یک تیشه بود

او بسر زد و من بپای خویشتن

هر که ننشیند بجای خویشتن

افتد و بیند سزای خویشتن . . .

.

.

.

هر چه بیشتر احساس تنهایی کنی

احتمال شروع یک رابطه احمقانه بیشتر میشه !

.

.

.

ترسم آن روز بیایی که نباشد بدنم

کوزه گر کوزه بسازد زخاک بدنم

لب آن کوزه بسازند زخاک لب من

بی خبر لب بگذاری به لبان دهنم . . .

.

.

.

وقتی تو نیستی

سرشان را بالا نمی آورند

گل های آفتابگردان خانه ی ما . . .

.

.

.

غریبه بود اشنا شد … عادت شد …عشق شد …هستی شد …

روزگار شد …خسته شد… بی وفا شد …دور شد…بی گانه شد …

فراموش نشد…

.

.

.

بودن و نبودنت هم

خوب است!

اینها اگر نباشد

کِی از نبودنت بمیرم

و

کجا برای باز دوباره بودنت پر پر بزنم؟!

بگذار زندگیم

همین قدر غیرعادی باشد

من همه این ها را دوست دارم

.

.

.

نفس کشیدن سخته.. تورو ندیدن سخته..

تو پیچ و تاب عاشقی.. به تو رسیدن سخته . . .

.

.

.

نه.. نه!

گریه نمی کنم یک چیزی رفته توی چشمم!

به گمانم …

یک خاطره است